Odnajduję siebie
W słowach przez lata zapisanych
W odpowiedziach
Które istniały na długo
Przed pytaniami
Odnajduję siebie
W dążeniach do poznania
W pragnieniach
I w zaskakujących, nagłych
Zrozumieniach
Odnajduję siebie
W poszukiwaniach
Swoich najmniejszych cząsteczek
I w zauważaniu ich
Drżących ze szczęścia
Gdy udaje mi się rozpoznać
Zaznaczoną do nich srebrną nitką
Krystaliczną ścieżkę
Na bezludnym wzgórzu
Wśród traw dzikiej
łąki
Stoi ławeczka
Prawie niewidoczna
Niepozorna
Prosta
Zwyczajna deska na nóżkach
Lecz jej widok rodzi pytania
Kto ją postawił na pustkowiu
Z jaką intencją…
Czy to podarunek dla włóczykijów
Którzy spacerują po bezdrożach
Jestem w tej niezorganizowanej grupie
Więc siadam…
Rozległa przestrzeń dla oczu
Lecz po chwili zamykam je
By lepiej poczuć wietrzyk na skroniach
I ławeczkę, oazę
Emanującą błogim spokojem
