 |
| zdj z net
Lubię
siedzieć
W
fotelu przy oknie
Gdy
otulają go
Słoneczne
promienie
Lubię
oprzeć głowę
I
wkomponować się
W
istnienie…
Lubię
patrzeć na grę
Światła
i cienia
Jak
tańczą
Na
ścianie, stole i podłodze
Lubię
takie
Codzienne
olśnienia
Codziennych
cudów
W
codziennej drodze
|
zdj. Mieczysław Wieliczko
wtorek, 2 czerwca 2020
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
-
Być wolnym od własnych przekonań od cudzych opinii od wpływów z zewnątrz być wolnym od nadmiaru myślenia od nadmiaru zamartwiania być woln... -
Dziękuję za moją inność to dzięki niej od zawsze podążałam własną ścieżką dzięki niej stawałam się obserwatorem mogłam widzieć więcej niż w... -
Jesteś jak pryzmat prawdy lecz nie pamiętasz, bo dałeś się obkleić etykietkami jak słup ogłoszeniowy Nie przepuszczasz światła... Wygrzeb ...
Lubię siedzieć przy oknie....
OdpowiedzUsuńNawet nie wiesz jak bardzo Marysiu
Pozdrawiam ciepło i czekam na więcej wierszy
Ja lubię siedzieć też na progu domu i w ogrodzie, to magiczne miejsca. Pozdrawiam serdecznie Ismeno:)
Usuń
UsuńWitaj czerwcowo Marysiu
Na progu siedzę jak jestem u rodziców.
U mnie to raczej niemożliwe. Dziwne byłoby siedzieć na klatce schodowej :))
Pozdrawiam oczekiwanymi kroplami deszczu
A ja właśnie siedzę przy oknie i patrzę na drzewo targane wiatrem, deszcz padający prawie poziomo, opatulonych ludzi... A to wszystko nie przeszkadza czaro - białej sroce dostojnie przechadzającej się pod drzewem..
OdpowiedzUsuńWiersz piękny...
Serdecznie pozdrawiam:)
Dziękuję:) Ileż można "wyczytać" z takiego spojrzenia za okno...
UsuńUściski Jolu:)
Ja siadam na ławce w sadzie. Ale pamiętam moją babkę, przy oknie...
OdpowiedzUsuńW sadzie, ogrodzie też lubię:)
UsuńUroczy wiersz :)
OdpowiedzUsuńDziękuję Narjo:)
Usuń